anlaşı verip küslük alıyoruz

Anlaşmak! İki insanın birbirine verebileceği en güzel hediye…
İnsan derinlere indikçe karmaşıklaşıyor. Anlatmak güçleşiyor. Anlamak güçleşiyor.
Taa derinlerden seslenmiştik birbirimize ve duyuşmuştuk bence?
Ne kadar değerli şeyleri hiçediyoruz. Anlaşı verip küslük alıyoruz. Gözyaşı alıyoruz. Farketmiyoruz bile. Başımızın üzerinde taşımamız gereken birşeyi artık yalnızca erişemeyeceğimiz kadar uzaklarda başkalarının ellerinde, seslerinde, yaşantılarında görmek tuhaf gelmiyor. Başta. Özledikçe yabancılaşıyoruz. Hikayeyi en baştan okuyoruz. “Biz bu kadar anlaşırken n’oldu, ne zaman oldu?”lar başlıyor. Pişman oluyoruz. Küslüklerimizi verip anlaşı almak istiyoruz. Ama alamayız ki, nasıl alalım artık?
Hayat aslında bir tefeci.
Artık sen anlatmıyorsun. Artık ben anlatmıyorum. Biz artık anlaşmıyoruz.
Maalesef.