onlar sümük değil onlar anı

Ben mesela sümüklüyümdür. Hadi biraz bunu konuşalım.

Ben küçükken sümkürmezdim çünkü sümüğümü beynimin bir parçası sanardım. Biraz tiksinirdim ondan biraz da korkardım. Sümkürünce canım yanacak sanırdım. Sümüğü akan çocuklara üzülürdüm, salak sanırdım onları beyinleri akmış diye. Sümüğünü yiyen çocukların azimlerini çok taktir ederdim ama ben bu yolu tercih etmedim.

İnsan ağlayınca rahatlar ya. Nereye gidiyor o kötü duygu hiç düşündünüz mü? Burna. Peçete kağıtlarına silip çöpe atıyoruz sonra. Çünkü onlar sümük değil onlar anı.

Bazen bize acı verdiği halde unutamıyoruz ya bazı şeyleri işte o ya ağlayamadığımızdan ya da sümüğümüzü yediğimizden oluyor.

Hep  'gözyaşlarımla birlikte aktın sen' edebiyatı yapılır mesela daha estetik diye ama ben inanmıyorum buna. Elin yandığında da ağlıyorsun. Ama ya hasta olduğunda sümüğün akar ya da ağladığında. Neden? Çünkü dışarı atman gereken mikroplar var.

İğrenç ama gerçek.