8 Kasım 2010 Pazartesi

ben bana inanıyorum da annem inanmıyor ki

Bana olan güvenin sarsılmış gibi davranma. Sarsılması için bi güven olması gerekiyor çünkü. YETER ARTIK! Ben umutla geceleğimle ilgili planlar yaparken, hayaller kurarken, kendime inanırken, arkadaşlarım bile bana inanırken... SEN BENİM ANNEMSİN! Herkes inanırken neden sen?

"Sen hatırlar mısın bilmem, bi Zeynep vardı. İki kızı vardı. İkisi de liseyi bitirdi de okumadı sonrasında."

"Şu meslek edindirme kurslarına mı yazılsan. Kızım anlıyorum okumaya niyetin yok da bi altın bileziğin olsun."

"Okuma kızım okuma."

Ben okuyacağım. Üniversite gideceğim ve diplomalı cahillerden olmayacağım. O zaman sen ne söyleceksin? İnan ne söyleceğin umrumda bile değil. Ne söyleceğin umrumda olsaydı şimdiye kadar temizlik falan öğrenmiştim. Evlere temizliğe gitmek için.

Bana inan! Ben kendime inanıyorum!

Yalvarırım bana inan. Sen annemsin...

3 yorum:

  1. Bazen inandırmak çok zor oluyor.

    YanıtlaSil
  2. annem görmeden inanmaz. o zaman da bana inanmış olmaz. demek ki annem duyu organlarından başkasına inanmaz.

    YanıtlaSil
  3. anneler baş tacımız onlar bize bakarken hep bizi çoçuk bişey bilmez diye baktıklarından illaki görmeleri hatta elllemeleri lazım güneşimm:)

    YanıtlaSil